Ks. biskup Stanisław Adamski (1875-1967); kapłan, duszpasterz, godny współpracownik, kontynuator i następca ks. Piotra Wawrzyniaka, działacz katolicki, społeczny, gospodarczy i polityczny. W tej właśnie kolejności. Nade wszystko był bowiem "dobrym pasterzem, promieniującym energią, humorem, pogodą ducha i radością życia" - jak charakteryzują go jego sekretarze i kapelani: ksiądz Romuald Rak i arcybiskup Stanisław Szymecki. Nie sposób jednym tchem wymienić instytucji i organizacji, których powstawanie inicjował, które współtworzył. Może dlatego właśnie tyle udało mu się dokonać, że u podstaw każdego jego działania leżało dobro człowieka.Dlatego obraliśmy go za patrona naszej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej.Stanisław Adamski otrzymuje święcenia kapłańskie.
1900-1918Niektóre z pełnionych przez niego w tym okresie funkcji: członek zarządu Spółdzielni Kredytowej "Kasa UL" w Gnieźnie, współzałożyciel Centralnego Towarzystwa Gospodarczego, Związku Kółek Włościańskich, Polskiego Zjednoczenia Zawodowego z siedzibą w Bohum - jednego z najważniejszych ośrodków polskiej emigracji zarobkowej, Związku Katolicko - Polskich Towarzystw Dobroczynnych, sekretarz generalny Diecezjalnego Związku Katolickich Robotników Polskich, następca ks. Wawrzyniaka na stanowisku prezesa (patrona) Związku Spółek Zarobkowych i Gospodarczych w Wielkim Księstwie Poznańskim, pracownik Drukarni i Księgarni św. Wojciecha, redaktor naczelny "Ruchu Chrześcijańsko- Społecznego" i "Robotnika". W czasie I wojny światowej uchronił fundusze spółdzielcze przed wykorzystaniem ich przez niemiecką gospodarkę wojenną.
1918Organizuje wojsko polskie na terenie Wielkopolski. Tworzy - wraz z Wojciechem Korfantym i Adamem Poszwińskim - rząd dzielnicowy.
1919-1939Jest Członkiem Komitetu Organizacyjnego Banku Polskiego, członkiem - założycielem Uniwersytetu Poznańskiego im. Adama Mickiewicza i profesorem tej uczelni, członkiem Narodowego Stronnictwa Robotników, posłem na Sejm RP- reprezentuje w nim robotników i rolników, zrzeszonych w chrześcijańskich związkach, zostaje senatorem RP, członkiem Państwowej Rady Spółdzielczej, pierwszym dyrektorem Instytutu Akcji Katolickiej. W 1930 r. papież mianuje go biskupem śląskim; zostaje prezesem Komitetu Wykonawczego Komisji Prasowej Episkopatu Polski, członkiem Komisji Szkolnej i Komisji do Spraw Społecznych Episkopatu.
1939-1945Zostaje wysiedlony ze swojej diecezji. Jest jednym z kapelanów Armii Krajowej, uczestnikiem Powstania Warszawskiego, jako jedyny zasłużył sobie na miano "Kapelana Powstania".
1945-1967Wraca do Diecezji śląskiej. W 1947 zostaje częściowo sparaliżowany. Jego pomocnikiem Stolica Apostolska mianuje ks. Herberta Bednorza, który tak wspominał biskupa Adamskiego: "Nie był typem naukowca lecz praktyka, świetnym mówcą, szybko nawiązywał kontakt ze słuchaczem, ponieważ doskonale wyczuwał problemy nurtujące ludzi. Nie ulega wątpliwości, że łączył doświadczenie kaznodziei i polityka. Był świetnym organizatorem, a jednocześnie miał poczucie, że konieczne jest działanie, któremu przyświeca idea. Miał rzadki dar godzenia ludzi, a nie antagonizowania".